مبهم به خاطر آورد که در آسانسور با زنی حدوداً پنجاه ساله و جذاب حرف زده و به او کارت ویزیت داده بود.
لیسی به این نیت که بخت یارش باشد، انگشتان اشاره و وسطی خود را روی هم قرار داد و گفت:
- آپارتمان های دو طبقه ی نورس ترام؟ ما در آسانسور یکدیگر را دیدیم؟
خانم وارینگ خوشحال شد:
- درست است. میخواهم آپارتمان دخترم را بفروشم و اگر زحمت نباشد دلم می خواهد شما این کار را بکنید.
- هیچ زحمتی نیست، خانم وارینگ.
لیسی قرار ملاقاتی برای روز بعد تعیین کرد و گوشی را گذاشت. سپس رو به ریک کرد و گفت:
- چه فرصتی! ساختمان شماره سه _ ۷۰ شرقی. ساختمانش حرف ندارد.
ریک سریع پرسید:
- ساختمان شماره سه - هفتاد شرقی؟ کدام آپارتمان؟
- شماره ۱۰ - ب. آن جا را میشناسی؟
ریک عصبانی شد و گفت:
- از کجا بشناسم؟ بخصوص با این پدری که دارم، با این آقای عقل کل که مدت پنج سال مرا در بخش غربی به کار واداشت.
سپس انگار می خواهد به نحوی از دل لیسی در آورد که تندی کرده است اضافه کرد:
- این طور که فهمیده ام، یک نفر تو را دیده و از تو خوشش آمده و می خواهد تو یک کالای گران را برایش آب کنی. یادت می آید برایت گفته بودم پدربزرگم در مورد کاسبی چه میگفت؟ او میگفت اگر مردم تو را به خاطر داشته باشند، خیر و برکت بهت رو کرده.