اپرا می خواند و انگشتان پاهایش نیز پر از انگشتریهای گران قیمت بود. در پرده اول، صحنه بسیار کم نور بود و آوازه خوانها صدایشان به خاطر دودی که از چراغ هایی که با روغن نخل می سوختند و این طرف و آن طرف قرار داده بودند، گرفته بود. مخبرهای روزنامه های شهر موفق شدند این مسائل ناچیز را ماستمالی کنند و همه چیز را به اغراق ستایش نمایند. بدون شک این مسئله یکی از بدیهه های دکتر اوربینو بود که بیش از سایر مسائل به همه سرایت کرده بود، به حدی که تب اپرا به قسمت‌هایی از شهر که هرگز تصورش را هم نمی شد کرد، سرایت کرد و سرچشمه نسل‌هایی شد که از آن پس اسم قهرمانان زن و مرد اپراها را به فرزندان خود می‌گذاشتند. شهر پر شد از ایزولت‌ها، اتللوها، آیداها و زیگفریدها. با این حال هرگز به آن مرحله ای که دکتر اوربیبنو امیدوار بود نرسید. یعنی این که ببیند در فواصل پرده ها طرفداران اپراهای ایتالیایی با طرفداران اپراهای واگنر با هم کتک کاری کنند و با چوب به جان یکدیگر بیفتند.
دکتر خوونال اوربینو با وجودی که مدام به او پست های عالی پیشنهاد می‌شد هرگز مقام دولتی نپذیرفت و بی پروا از پزشکانی که از شهرت خود سوءاستفاده می کردند تا خود را به مقاماتی سیاسی برسانند، انتقاد می‌کرد. گرچه همیشه به خاطر آزادیخواه بودن مورد احترام بود و در زمان انتخابات به کاندیداهای این حزب رأی می داد، ولی این کار بیشتر به خاطر رسم و رسوم بود تا به خاطر اعتقاد واقعی. او احتمالا آخرین عضو خاندان کهنی بود که وقتی کالسکه اسقف اعظم از خیابان عبور می کرد، بی‌اختیار زانو می زد. شخصا خود را صلح جو تلقی می کرد. طبیعتا خواهان صلح بود و مدام سعی داشت بین آزادیخواهان و محافظه کاران میانجیگری کند و به خاطر نیک بختی وطن آنها را با هم