عملیات، مشهورترین آنها به آسمان فرستادن یک بالن بود. آن بادکنک عظیم، نامه ای را تا شهر سان خوان دِ سیناگا همراه خود برد و خیلی وقت پیش از آن که بشر به فکر پست هوایی بیفتد این امکان منطقی آزمایش شد. مرکز هنری نیز از ایده های او بود که در دانشکده هنرهای زیبا به وجود آورده بود. در همان ساختمانی که هنوز هم وجود دارد و سال های سال هم مدیریت جشن بازی های شاعرانه گل را عهده دار بود.
آنچه را که در عرض یک قرن غیرممکن به نظر می رسید، او شخص عملی ساخته بود. مثل تعمیر تئاتر دراماتیک که در زمان استعمار اسپانولی ها به محل جنگ خروس جنگی هایی تبدیل شده بود که در همان جا پرورش می یافتند. افتتاح تئاتر، در نظر خاص و عام، مهم ترین پیشرفت اجتماعی شهر به شمار می رفت. تئاتر بدون صندلی و بدون چراغ افتتاح شده بود. تماشاچیان مجبور بودند صندلی خود را از خانه بیاورند، با چراغی که در نورش، در فواصل بین دو پرده، بتوانند دیگران را تماشا کنند. همان روش شبهای افتتاح تئاترهای اروپایی را به کار برده بودند. جایی که خانم ها فرصت را غنیمت می شمردند تا لباس های فاخر و بلند خود را پوشند و در حرارت سوزان کارائیب شال پوست به روی شانه بیندازند. مجبور شده بودند به مستخدمان نیز اجازه دخول بدهند تا صندلی ها و فانوس ها را حمل کنند. در ضمن در نمایش های طولانی که بعضی از آنها تا نماز صبح طول می کشید برای تماشاچیان چیزهای خوردنی بیاورند تا بتوانند ساعات طولانی را تحمل کنند و از گرسنگی هلاک نشوند. برنامه فصل با یک گروه اپرای فرانسوی افتتاح شده بود. چیز جدید این بود که در ارکستر یک چنگ هم وجود داشت و آنچه مایه افتخار آنها بود صدای بی نظیر و استعداد هنرپیشگی آوازه خوان زن آنها بود. یک سوپرانوی فراموش نشدنی اهل ترکیه که پای برهنه روی صحنه