ضیافت های شبانه به تن کرده و غرق در جواهرآلات بودند. اکثر آقایان نیز کت و شلوار تیره رنگ با کراواتی مشکی و بعضی ها هم حتی فراک پوشیده بودند. فقط چند نفر که تازه به دوران رسیده نبودند لباسهای عادی خود را به تن داشتند مثل خود دکتر اوربینو. جلوی هر نفر لیست غذا را قرار داده بودند که به فرانسه نوشته شده و با حروفی طلایی چاپ شده بود.
خانم دِ الیویا نگران از گرمای شدید به راه افتاده بود و از میهمانان تقاضا می کرد که بدون تعارف برای صرف غذا، کت خود را از تن درآورند. ولی هیچ کس چنین کاری نکرد و پیشقدم نشد تا بقیه از او پیروی کنند. اسقف اعظم داشت به دکتر اوربینو متذکر می شد که آن ضیافت ناهار، ضیافتی است تاریخی چون برای اولین بار، سر یک میز دو گروه حریف جنگ های داخلی با هم نشسته بودند. زخم ها بهبودی یافته بود، کینه‌ها فرو نشسته بود. دو گروهی که پس از استقلال، مملکت را به خون کشانده بودند. این نظریه با ذوق و شوق آزادی‌خواهان بسیار وفق می داد. به خصوص جوان‌ها که موفق شده بودند پس از چهل و پنج سال حکومت ثابت محافظه کاران، رئیس جمهوری از حزب خود سرکار بگذارند. دکتر اوربینو چندان با این عقیده موافق نبود. رئیس جمهور آزادی‌خواه با رئیس جمهور محافظه کار چندان فرقی نداشت. نه بهتر بود و نه بدتر. تنها فرقش این بود که رئیس جمهور آزادیخواه از آن یکی بدلباس تر بود. ولی دوست نداشت عقیده خود را ابراز کند و با مخالف خوانی، اسقف را برنجاند. گرچه خیلی دلش می خواست به او خاطرنشان سازد که مدعوینی که سر آن میز حضور داشتند، نه به خاطر عقاید خود که صرفا به خاطر اصل و نسبشان دعوت شده بودند. شرافت همیشه از مسائل سیاسی و فجایع جنگ بالاتر قرار می‌گیرد. در واقع با در نظر گرفتن چنین