بی مصرف مانند «عالی» و «معرکه» و غیر اینها چه مفهومی دارد؟ «به اضافه ی
خوب» مفید معناست، یا «به اضافهی دوبرابر خوب» اگر چیز قوی تری بخواهیم. البته این شکل ها را به کار می گیریم. ولی در صورت نهایی زبان جدید، چیز دیگری نخواهد بود. در پایان، مصداق خوبی و بدی به کمک شش واژه - فی الواقع، تنها یک واژه - صورت می گیرد. وینستون، متوجه زیبایی آن نمی شوی؟»
پس از لحظه ای اندیشیدن به گفته اش افزود که: «البته فکر، در اصل فکر ن. ک. بود.»
به ذکر نام ناظر کبیر، اشتیاقی بی روح بر چهرهی وینستون نشست. با این همه، سایم در دم متوجه نبود موجب شوق شد، و به لحنی اندوهبار درآمد که:
وینستون، نشانی از ستایش واقعی زبان جدید در تو نیست. وقتی هم که آن را مینویسی، با زبان عتیق فکر میکنی. بعضی از مقالات تو را که گاه و بیگاه در تایمز مینویسی، خوانده ام. بی اشکال اند، اما ترجمه اند. در دلت ترجیح میدهی به زبان عتیق بچسبی، با تمام ابهام و بعدهای معنایی بی مصرف آن. زیبایی خراب کردن واژه ها را درنمی یابی. میدانی که زبان جدید در دنیا تنها زبانی است که واژگان آن همه ساله کمتر می شود؟»
معلوم است که وینستون این را می دانست. از روی همدلی لبخند زد. به خودش اعتماد نداشت که حرف بزند. سایم لقمه ی دیگری از نان تیره رنگ به دهان گذاشت، آن را جوید و دنبالهی صحبت خویش را گرفت.
- مگر متوجه نیستی که تمام هدف زبان جدید، تنگ کردن حیطه ی اندیشه است؟ در پایان جرم اندیشه را امری محال خواهیم ساخت، چون واژه ای برای بیان آن در میان نخواهد بود. هرگونه مفهوم مورد نیاز، دقیقا با یک واژه بیان خواهد شد. معنای آن کاملا مشخص شده و تمام معانی فرعی حذف می شود و به دست فراموشی سپرده می شود. در چاپ یازدهم خیلی دور از این نکته نیستم. اما این روند خیلی بعد از آنکه من و تو مرده باشیم، ادامه خواهد یافت. هرسال واژه های کمتر و کمتر، و دامنه ی آگاهی همیشه کمی کوچکتر. البته همین الآن هم هیچ دلیل با بهانه ای برای ارتکاب جرم اندیشه وجود ندارد. صرفا یک امر
خوب» مفید معناست، یا «به اضافهی دوبرابر خوب» اگر چیز قوی تری بخواهیم. البته این شکل ها را به کار می گیریم. ولی در صورت نهایی زبان جدید، چیز دیگری نخواهد بود. در پایان، مصداق خوبی و بدی به کمک شش واژه - فی الواقع، تنها یک واژه - صورت می گیرد. وینستون، متوجه زیبایی آن نمی شوی؟»
پس از لحظه ای اندیشیدن به گفته اش افزود که: «البته فکر، در اصل فکر ن. ک. بود.»
به ذکر نام ناظر کبیر، اشتیاقی بی روح بر چهرهی وینستون نشست. با این همه، سایم در دم متوجه نبود موجب شوق شد، و به لحنی اندوهبار درآمد که:
وینستون، نشانی از ستایش واقعی زبان جدید در تو نیست. وقتی هم که آن را مینویسی، با زبان عتیق فکر میکنی. بعضی از مقالات تو را که گاه و بیگاه در تایمز مینویسی، خوانده ام. بی اشکال اند، اما ترجمه اند. در دلت ترجیح میدهی به زبان عتیق بچسبی، با تمام ابهام و بعدهای معنایی بی مصرف آن. زیبایی خراب کردن واژه ها را درنمی یابی. میدانی که زبان جدید در دنیا تنها زبانی است که واژگان آن همه ساله کمتر می شود؟»
معلوم است که وینستون این را می دانست. از روی همدلی لبخند زد. به خودش اعتماد نداشت که حرف بزند. سایم لقمه ی دیگری از نان تیره رنگ به دهان گذاشت، آن را جوید و دنبالهی صحبت خویش را گرفت.
- مگر متوجه نیستی که تمام هدف زبان جدید، تنگ کردن حیطه ی اندیشه است؟ در پایان جرم اندیشه را امری محال خواهیم ساخت، چون واژه ای برای بیان آن در میان نخواهد بود. هرگونه مفهوم مورد نیاز، دقیقا با یک واژه بیان خواهد شد. معنای آن کاملا مشخص شده و تمام معانی فرعی حذف می شود و به دست فراموشی سپرده می شود. در چاپ یازدهم خیلی دور از این نکته نیستم. اما این روند خیلی بعد از آنکه من و تو مرده باشیم، ادامه خواهد یافت. هرسال واژه های کمتر و کمتر، و دامنه ی آگاهی همیشه کمی کوچکتر. البته همین الآن هم هیچ دلیل با بهانه ای برای ارتکاب جرم اندیشه وجود ندارد. صرفا یک امر