نمودم، وقتی دیدم که مانند رقاصان خم شده و از اطاق خارج
میشود.
وجود آن مرد مرا مضطرب ساخت ، ولی خود را دلداری داده مطمئن ساختم که هر وقت بخواهم میتوانم از شر او راحت شده و وی را از خانه خود دور سازم ، من اینکار را هماندم نکردم، زیرا نمیخواستم همسرم گمان کند که من از آن مرد یا مزاحمت او ترسی در دل دارم.
وقتی من و آنمرد از سالن خارج میشدیم بصدای بلند با اینکه میدانستم زنم در سالون است و صدای مرا میشنود به او گفتم که فردا غروب نزد ما بیاید و ویلون خود را هم همراه بیاورد، او هم قول داده خدا حافظی کرد و رفت.
وی غروب روز بعد با ویلون خود آمد و مدتی با همسرم برای هم آهنگ زدن و با صدای موسیقی ویلون و پیانو وقت گذرانیدند. چون من علاقه زیاد به شنیدن موسیقی داشتم، از اینرو خوشم آمد که بنواختن آنها گوش دهم.
آنان سرانجام توانستند یکی از آهنگهای دلکش و سپس یکی از آهنگهای «موزار» را بنوازند.
تروکانتشکی با کمال مهارت ویلون می‌نواخت و هیچ شکی نبود که وی در فن موسیقی قدرت بسزایی دارد و ذوق موسیقی او خیلی عالیتر از اخلاقش بود. با آنکه او نیکوتر از همسرم مینواخت با وجود این با کمال ادب و احترام از مهارت استعداد زنم تعریف میکرد.
اما همسرم توجه مخصوصی بموسیقی مبذول میداشت از اینرو روش او کاملا طبیعی و بی آلایش بود . اما من چنین