در هر حال آنها که برایشان احترام قائل بودم و اوامر گوش میدادم مرا از این کار برحذر نداشتند و هرگز گناهم را برخم نکشیدند بلکه برعکس بمن میگفتند راه صواب را پیموده ام بعضی از آنها در نزد من اعتراف کردند که بارها مرتکب رفتاری که من شده ام گردیده اند از آنچه میکردند بخود میبالیدند و رفتار خود را دلیل مردانگی و لیاقت میدانستند؛
ممکن است شخص سؤال کند که چگونه درباره زیان هائی که از این کار متوجه بی خبرانی نظیر من میشود نکردم؟!
پاسخ آنها اینست که دولت دلسوز در این مورد فکر کرده و اطباء دانارا باحقوقهای زیاد برای بهداشت مردان و زنان زشتکار گماشته است!!
شما می بینید که هزاران مرد بدنبال زشتکاری و شهوترانی میروند، گناه، گناه آنها نیست. ای دوست گناه، گناه دولتهائیست که قوانین وضع میکنند تا امثال فاحشه خانه هائیکه به آن سر زدیم مرتب و منظم باشد، گناه، گناه اطبائی است که خیال میکنند وجود چنین خانه هائی برای جامعه لازم و ضروری است.
قضیه آنها شبیه حکایت مردی است که انسانی را با دست راست بسوی مرگ سوق دهد و با دست چپ او را از هلاکت نجات بخشد...!
بعقیده من این کوشش و مراقبتی که دولتها میکنند، این مواظبت و جان فشانی هائی که پزشکان در حق زشتکاران مینمایند تشویق و ترغیب به زشتکاری و فحشاء وهرزگی و دشمنی عملی با شرافت و بهداشت جامعه است. اگر یک دهم این کوشش برای