وقف منبت کاری سقف ها کرده بود آرمیده بودند. گوری آن جا بود که با سنگ گور *مارکز درم دن ایگنا چیو آلفارو دوئه ناس از کاسالدوئرو* پوشیده بود، ولی هنگامی که آن را گشودند، خالی بود و هرگز از آن استفاده نشده بود، برعکس باقی مانده لقب اشرافی *دونا اولالا د مندوزا* به همراه سنگ گورش درون گودال جانبی جای گرفته بود. استاد بنا برداشت خاصی نداشت: می شد تصور کرد که یکی از اشراف مهاجر آمریکای لاتین که اصل و نسب رومی داشته، گور خود را انتخاب کرده و سپس در گور دیگری به خاک سپرده شده بود.
در سومین فرورفتگی محراب اصلی، کنار کتاب مقدس خبر قرار داشت. سنگ گور با اولین ضربه کلنگ قطعه قطعه شده و از حفره ای که پدید آمد موهای شفاف و زنده مسی رنگی ظاهر گشت. استاد بنا کوشید آن را به یاری کارگردان و بدون صدمه بیرون بیاورد، ولی هرچه موها را بیشتر می کشیدند دنباله با طراوت و زیبای آن بیشتر ادامه می یافت، سرانجام انتهای موها که به جمجمه کودکی متصل بود بیرون آمد و درون گودال توده کوچکی از استخوان های از هم پاشیده بر جای مانده روی سنگ گوری که بر دیوار نصب و در اثر شوره اسید نیتریک خورده شده بود، تنها اسمی بدون نام خانوادگی بر جای مانده بود: *سییروا ماریا د تودوس لس آنجه لس* کمند گیسو انبوه این کودکی را که بر زمین گسترده بود، بیست و دو متر و یازده سانتی متر اندازه گرفتند.
استاد بنا با خونسردی تمام و بدون کمترین تالمی برای من تعریف کرد که موهای انسان حتا بعد از مرگ، ماهانه یک سانتی متر رشد می کند و بیست و دو متر بعد از گذشت دویست سال به نظر او رشد خوبی محسوب می شد. برعکس از نظر من این موضوع چندان عادی نبود، زیرا در دوران کودکی مادربزرگم از افسانه دخترک دوازده ساله اشراف زاده ای حکایت